Pakistan’da doğdu Malala Yusufzai. Zorlu koşullarda kız çocuklarının haklarını savunmak için öylesine mücadele etti ki, bu uğurda Taliban’ı dahi karşısına aldı. 18 yaşında da Nobel Barış Ödülü’nü aldı ve bu ödülü alan en genç kişi oldu. Kendisi bugün 25 yaşında. İlham vermesi dileğimizle
Matematiksel

Authorities in Pakistan are still trying to figure out who was behind a blast at a mosque in Peshawar that killed at least 100 worshipers in the heavily fortified 'Red Zone' where police and counter-terrorism offices are located. At least 170 people were injured.

The country's 'Red Zones' are heavily fortified and guarded, with several checkpoints and layers of security surrounding them.

Pakistan Prime Minister Shehbaz Sharif said the attack was a suicide bombing. The attacker struck the top floor of the large mosque serving police and army members in the northwestern city near the Afghan border. Officials said 97 of the 100 dead were police officials.

Reuters reported that two members of the Pakistani Taliban said their group was responsible, and that the bombing was "revenge" for the killing of one of its members in 2022. Others from the group later denied responsibility.

The bombing comes just a day before an IMF delegation is set to arrive in the capital Islamabad to discuss a $9 billion bailout.

Afganistan
More than 165 people have died from the cold in #Afghanistan this month in the worst winter in more than a decade, authorities said on Thursday, Jan. 26, as residents described being unable to afford fuel to heat homes in temperatures well below freezing.

"162 people have died due to cold weather since January 10 until now," said Shafiullah Rahimi, a spokesperson for the Minister of Disaster Management. About 84 of the deaths had taken place in the last week.

The coldest winter in 15 years, which has seen temperatures dip as low as -29.2 F (-34 C), has hit Afghanistan in the middle of a severe economic crisis.

Many aid groups have partially suspended operations in recent weeks due to a #Taliban administration ruling that most female NGO workers could not work, leaving agencies unable to operate many programs in the Taliban-run country.

The number of children put to work in Afghanistan is growing, fueled by the collapse of the economy after the Taliban took over the country and the world cut off financial aid just over a year ago.

A recent survey by Save the Children estimated that half of Afghanistan’s families have put children to work to keep food on the table as livelihoods crumbled.

Nowhere is it clearer than in the many brick factories on the highway north out of the capital, Kabul. Conditions in the furnaces are tough even for adults. But in almost all of them, children as young as four or five labor alongside their families from early in the morning until dark in the heat of summer.

Children do every step of the brickmaking process. They haul canisters of water, carry the wooden brick molds full of mud to put in the sun to dry. They load and push wheelbarrows full of dried bricks to the kiln for firing, then push back wheelbarrows full of fired bricks. Everywhere they are lifting, stacking, sorting bricks. They pick through the smoldering charcoal that’s been burned in the kiln for pieces that can still be used, inhaling the soot and singeing their fingers.

The kids work with a determination and a grim sense of responsibility beyond their years, born out of knowing little else but their families’ need. When asked about toys or play, they smile and shrug. Only a few have been to school.

According to surveys by Save the Children, the percentage of families saying they had a child working outside the home grew from 18% to 22% from December to June. That would suggest more than 1 million children nationwide were working. Another 22% of the children said they were asked to work on the family business or farm.

The surveys covered more than 1,400 children and more than 1,400 caregivers in seven provinces. They also pointed to the swift collapse in Afghans' livelihoods. In June, 77% of the surveyed families reported they had lost half their income or more compared to a year ago, up from 61% in December.

Sharbat Gula kimdir
Sharbat, 20 Mart 1972’de Peştun kökenli bir Afgan kızı olarak dünyaya geldi.Aslında onun hayatı bir savaşın ortasında ve 12 yaşında başladı. Öksüz kalmıştı. Fotoğrafçı Steve McCurry deklanşöre basarken Sharbat’ı dünyaya tanıtacağından habersizdi.O, savaşın fotoğrafını çekiyordu; Sovyetler Birliği ve Afganistan arasındaki savaşın.Sharbat, Pakistan’da bir mülteci kampında yaşıyordu. Sanki savaşın acısını ve korkusunu yeşil gözlerinde biriktirmişti; bir gün biri gelip onları fark etsin diye.

Fark eden kişi "Steve McCurry" oldu. Steve, Pakistan’daki mülteci kampında dolaşırken bir okulun öğrencilerinin de fotoğrafını çekmek istedi. Öğretmenden izin aldı. Kız çocuklarının fotoğrafını çekerken, Steve, onu gördü. Delici yeşil bakışları içine işlemişti. Sonra kız yalnız fotoğrafını çekmesine izin verdi ve Steve, adını dahi bilmediği bu kızın fotoğrafını çekti. Savaşın tüm görüntüsü kızın yüzünde adeta yaşıyordu.

Afgan kadınlarının fotoğrafını çekmek o kadar kolay değildi. Steve ayağına kadar gelen, hayatını değiştireceğinden habersiz fırsatı kaçırmamıştı. Sharbat’ın 12 yaşındaki korkulu ifadesini kaydetti.

Yıl, 1984 idi.Afghan girl (Afgan kızı)
Çok değil bir yıl sonra, Sharbat’ın sureti National Geographic Haziran 1985 sayısında “Afghan girl” başlığıyla yer bulmuştu.

Steve, fotoğrafları banyo ettikten sonra derginin fotoğraf editörü Bill Garrett, “İşte fotoğrafımız bu” dedi; “Afgan kızı”.

Bakışları, ifadesindeki o korku Afgan savaşından yola çıkarak tüm savaşların izini taşıyordu. O, hayata bu kadar anlamlı bakmayı canı yanarak öğrenmişti. Küçücük bir kız çocuğu olamadan büyüyüvermişti belli ki.

Fotoğrafın dergiye kapak oluşu bir anda gözleri Afganistan’ın acısına çevirdi. Sharbat’ın yüzünden tek bir kare ile naklen savaşın yayını yapılıyordu. İsminin henüz Sharbat olduğu bilinmeyen bu kız, bir anda fotoğrafıyla Afgan savaşının ve mültecilerin tüm dünyaya ulaşan simgesi oluverdi. Yayın dünyasında kızın adı ezbere bilinmese de fotoğrafçısının da ününe ün kattı.

Beklenenden daha fazla dikkat çeken fotoğraftan sonra National Geographic Society, Afgan kız çocuklarının eğitimi ve kadınları için bir fon oluşturdu. Buraya toplanan yardımların hepsi yerine ulaştırıldı. Sadece eğitimleri değil, rehabilitasyonları da düşünülmüştü.Yıllar sonra Sharbat
Steve’in çektiği bu fotoğraf en iyi portreler arasındaydı artık ve insanlar gözleri korku dolu bu kızın akıbetini merak ediyordu.

Afganistan Batı medyası için uzun süre ulaşılmazdı. Bu sebepten 2001’de Taliban rejimi yıkılana kadar Sharbat’ın kimliğine ulaşılamadı. Ününden habersiz yaş alıyordu.

Steve ise kendisine gelen sayısız mektup ve mailden sonra yıllarca Sharbat’a ulaşmaya çalıştı. Ulaştığı hiçbir bilgi içini rahatlatmaya yetmiyordu. Sonunda dayanamadı ve kampa gitmeye karar verdi.

Ocak 2002’de bir National Geographic ekibi Sharbat’ın izini sürmek için Afganistan’a uzanan bir yolculuk yaptı. Ekibe Steve de katılmıştı. İlk ipucunu mülteci kampının olduğu bölgede yakaladı; Sharbat’ın erkek kardeşini tanıyan birini bulmuştu.

Oradan oraya soruşturarak Sharbat’ı Afganistan’ın ücra bir köşesinde buldular. Sharbat, 1992’de kamptan ayrılmış ve ülkesine dönmüştü.

Fotoğraftaki göz irisi biyometri teknolojisi ile incelendi. Sonuç fotoğraftaki küçük kızın "Sharbat Gula" olduğunu doğruluyordu. Aslında Steve, kızı görür görmez tanımıştı, buna hiç gerek yoktu. Sadece herkes emin olmuştu. Böylece Şarbat’ın fotoğrafı hayat buldu.Sharbat ömründe ikinci kez fotoğraf çekildi
Sharbat bulunmuşu, artık fotoğraftaki kızın gerçek, yaşayan bir adı olmuştu. Gelip onu buldukları Afganistan’ın bu uzak köyünde kocası ve üç kızıyla yaşıyordu. 80’li yılların sonunda evlenmişti. Kocası burada fırıncılık yapıyordu. Afganistan’ın yerel kurallarına göre bir kadın başka bir erkekle göz göze dahi gelemezdi; hoş karşılanmazdı. Steve ile tekrar karşılaşması kocası ve abisinin onayı alınarak mümkün oldu.

Ömründe o ana kadarki ilk ve tek fotoğrafı Steve tarafından çekilmişti... Bir daha da hiç fotoğrafı çekilmemişti. Haliyle o anı en ince ayrıntısına kadar hatırlıyordu. Dakikada onlarca fotoğraf çektiğimizi ve sayısını bilmediğimiz fotoğrafları düşünürsek, bu Sharbat’ın çocukluğunda hatırladığı en özel detay olmalıydı.

National Geographic, Nisan 2002 sayısında yıllar sonra Sharbat’ın hikayesini “İşte O” başlığıyla yayınladı. Sharbat, ömründe ikinci kez fotoğraf çektiriyordu.